دوربینی چشم (Hyperopia)
شیوع دوربینی (هیپروپی) از نزدیک بینی کمتر است. دوربینی معمولاً در حدود 1+ تا 4+ دیوپتر بوده و به ندرت به 8 دیوپتر و بالاتر می رسد. دوربینی وقتی ایجاد می شود که یا چشم نسبت به انحنای قرنیه طول کمتری داشته و یا قرنیه نسبت به طول چشم انحنای کمتری دارد, در نتیجه نور وارده به چشم در پشت شبکیه متمرکز می شود. در این حالت اشیای دور تار به نظر می رسند و تصاویر نزدیک حتی بیشتر تار می شوند. افراد جوان که دوربین هستند می توانند با استفاده از قدرت متمرکزکننده عدسی چشم، تصویر را از پشت شبکیه به روی شبکیه بیاندازند و در نتیجه واضح ببینند. اما در دوربینی شدید یا سنین بالاتر این توانایی کاهش یافته و بیماران احتیاج به عینک مطالعه یا عینک دو دید دارند.
با افزایش سن توانایی متمرکز کردن تصویر بر روی شبکیه کاهش می یابد و به تدریج وابستگی چشم های دوربین به عینک بیشتر می شود و به شماره بالاتری نیاز پیدا می کنند. معمولا در افراد دوربین نمره واقعی چشم بالاتر از عینک مورد استفاده آنها می باشد. برای اصلاح دوربینی از عدسی های محدب استفاده می شود که با علامت مثبت (+) تجویز می شوند. چشم از پشت این عینک ها درشت تر به نظر می رسد.
اغلب بیماری دوربینی با جراحی فمتولیزیک کاملا درمان می‌شود.
